Prezesi Towarzystwa Przyjaciół Warszawy
Renata Marut
Beata Michalec (ur. 17 lutego 1964 roku w Warszawie) — doktor nauk humanistycznych w dyscyplinie historii, dyrektor przedszkola, społecznik, prezes Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Warszawy od 15 czerwca 2013 roku.
Ukończyła Uniwersytet Warszawski Wydział Pedagogiczny, Podyplomowe Studia na Uniwersytecie Warszawskim — Centrum Studiów Samorządu Terytorialnego i Rozwoju Lokalnego, Podyplomowe Studia na Uniwersytecie Warszawskim Wydział Biologii w zakresie Ochrony Środowiska oraz studia doktorskie w Akademii Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku.
Od ponad dwudziestu pięciu lat związana z warszawską oświatą. Jest biografką Tekli Bądarzewskiej polskiej zapomnianej XIX-wiecznej kompozytorki. Przewodnicząca społecznego Komitetu Organizacyjnego Przywracania Pamięci Tekli Bądarzewskiej przy Towarzystwie Przyjaciół Warszawy. Inicjatorka i pomysłodawca wielu akcji społecznych prowadzonych przez Towarzystwo Przyjaciół Warszawy na rzecz miasta. W latach 2010 — 2012 społeczna przewodnicząca konkursu „Warszawa w kwiatach i zieleni”, konkursu zainicjowanego w 1935 roku przez Prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. W 2011 roku doprowadziła do nadania nazwy skwerowi w Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy imieniem Tekli Bądarzewskiej, a w marcu 2012 r. doprowadziła do wydania pierwszej polskiej płyty z muzyką Tekli z Bądarzewskich Baranowskiej „Zapomniany dźwięk” w wykonaniu dr hab. Marii Pomianowskiej i przyjaciół.
Pomysłodawczyni i organizatorka w 2013 roku I Kongresu Towarzystw Przyjaciół Miast, Miasteczek i Ziem Mazowsza, który był poświęcony przyszłości działalności Towarzystw. W 2014 roku doprowadziła do nagrania filmu dokumentalnego „Stanisław Lorentz — pamięć zapisana w kadrze” oraz ustanowienia w Towarzystwie Przyjaciół Warszawy „Roku 2014 — rokiem Stanisława Lorentza”. Pomysłodawczyni certyfikatu „Varsavianistyczna szkoła” przyznawanego przez Towarzystwo Przyjaciół Warszawy od 2014 roku warszawskim placówkom oświatowym realizującym edukację varsavianistyczną.
Odznaczona: Medalem „Zasłużony dla Miasta Mławy”; Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”; Odznaką Honorową „Zasłużony dla Warszawy”; Medalem Komisji Edukacji Narodowej; Medalem im. dr Henryka Jordana; Odznaką „Przyjaciel Dziecka"; Kombatanckim Krzyżem Pamiątkowym — Zwycięzcom; Medalem Zygmunta Jana Rumla; Kombatanckim Krzyżem Zwycięstwa; Medalem Pamiątkowym Pro Masovia; lauratka Nagrody Południa 2018.
W grudniu 2015 roku została powołana do Społecznej Rady Ochrony Dziedzictwa Kulturowego przy Prezydencie m.st. Warszawy, organu doradczego Prezydenta miasta w sprawach ochrony dóbr kultury.
Pomysłodawczyni symbolicznej nagrody 1944 zł dla Powstańców Warszawskich.
Publikacje
- Tekla z Bądarzewskich Baranowska. Zapomniana kompozytorka z Mazowsza, Typografia, Pułtusk 2016
- Tekla z Bądarzewskich Baranowska. Autorka nieśmiertelnej La prière d’une vierge. Miejsca. Czas i Ludzie, Ekbin Studio PR, Warszawa 2012
Artykuły
- Przedwojenny Annopol — miasto w mieście. „Stolica” nr 1-2 (2320/2321) 2019 — (artykuł o przedwojennym miasteczku dla bezdomnych na Annopolu)
- 100-lecie wyborów do Rady Miejskiej. Blog „Dzień dobry Warszawo” (22 lutego 2019 r.) — (artykuł o historii pierwszych demokratycznych wyborach Rady Miejskiej w Warszawie w niepodległej Polsce)
- Kwietna rewia. „Stolica” 10 (2317) 2018 (artykuł o historii przedwojennej rewii „Warszawa w kwiatach”)
- O czasopismach warszawskich, „Między nami Aninaninami” 2017, nr 4/100
- Przeszłość dla przyszłości- Towarzystwo Przyjaciół Warszawy [w:] Przeszłóść i tożsamość Mazowsza w świetle badań naukowych i działalności społecznej, pod red. R. Lolo, K. Łukowski, Akademickie Towarzystwo Edukacyjno-Naukowe ATENA i Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Pułtusk 2017
- „Warszawa w kwiatach i zieleni” w latach 1935-1939, „Kronika Warszawy” 2017 nr 1
- Tekli Badarzewskiej związki z Pułtuskiem, „Pułtuski Notatnik Kulturalny” [w:] „Pułtuska Gazeta Powiatowa” nr 17(871) 2016; nr 22(876) 2016; nr 26(880) 2016
- Między dworem a salonem, „Stolica” 6-7(2290) 2016, (artykuł o Pulinie Fechner, warszawskiej artystce XIX wieku)
- Ukwiecajcie okna i balkony, „Stolica” 5(2288) 2016 (atykuł o przedwojennej historii konkursu „Warszawa w kwiatach”)
- Tekla z Bądarzewskich Baranowska — kompozytorka z Mazowsza, „Studia Mazowieckie” Rok X/XXIV, nr 2, 2015
- Człowiek Warszawa, czyli wspomnienie o Stanisławie Lorentzu, „Stolica” 4(2264) 2014
- 50 lat działalności TPW, „Czuwaj” 11(321) 2014
- 50 lat Towarzystwa Przyjaciół Warszawy, praca zbiorowa pod red. Agnieszki Skórskiej-Jarmusz, „Kronika Warszawy” 1/148/2013
- Trzymał Warszawę żelazną ręką październik „Stolica” 10(2258) 2013 (artykuł o marszałku Franciszku Bielińskim)
- Królikowski L., Michalec B. 50 lat Towarzystwa Przyjaciół Warszawy, „Stolica” 3(2251) 2013
- Powrót z Tokio do Warszawy, „Stolica” 4(2217) 2010 (artykuł poświęcony Tekli Bądarzewskiej)
- Mali warszawiacy poznają muzykę Tekli Bądarzewskiej [w:] Edukacja w przedszkolu, Wydawnictwo Rabbe, Warszawa 2010
- Ocena pracy nauczyciela [w:] Prawo w przedszkolu, Wydawnictwo Rabbe, Warszawa 2008
- Inne formy wychowania przedszkolnego [w:] Prawo w przedszkolu, Wydawnictwo Rabbe, Warszawa 2008
- Podstawa programowa wychowania przedszkolnego i programy nauczania w przedszkolu [w:] Prawo w przedszkolu, Wydawnictwo Rabbe, Warszawa 2007
Lech Wojciech Królikowski (ur. 23 kwietnia 1944 w miejscowości Czyżów Szlachecki) – polski varsavianista i samorządowiec, burmistrz Mokotowa (1990–1992), radny Ursynowa i przewodniczący Rady Dzielnicy (od 2010), profesor i rektor Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia.
Życiorys
Ukończył studia na Politechnice Warszawskiej, następnie zaś studiował podyplomowo na Uniwersytecie Warszawskim. Uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, a w 2009 habilitację na podstawie pracy Szkolnictwo dawnej Warszawy. Rzecz o korelacji pomiędzy rozwojem miasta a szkolnictwem. Od połowy XVII wieku do wybuchu drugiej wojny światowej.
W okresie PRL współpracował m.in. ze "Stolicą". W latach 1993–2013 prezes Towarzystwa Przyjaciół Warszawy. Był pracownikiem Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk im. Tadeusza Manteuffla, następnie zatrudniony w Najwyższej Izbie Kontroli. Autor wielu publikacji związanych z Warszawą. 1 marca 2010 został rektorem Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedroycia.
Od 20 lat związany z warszawskim samorządem. W latach 1990–1992 sprawował urząd burmistrza Mokotowa jako przedstawiciel Komitetu Obywatelskiego. W wyborach w 1991 i 1993 bez powodzenia ubiegał się o mandat posła na Sejm z listy Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W latach 1994–2002 zasiadał w radzie Ursynowa z ramienia Unii Wolności. W wyborach w 2002 bezskutecznie kandydował do Rady Warszawy z listy Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2006 i 2010 uzyskiwał mandat radnego Ursynowa z rekomendacji komitetu "Nasz Ursynów". Przystąpił także do Stronnictwa Demokratycznego, gdzie zasiadał w Radzie Naczelnej. 1 grudnia 2010 został wybrany na przewodniczącego rady dzielnicy Ursynów głosami PiS i "Naszego Ursynowa". 9 grudnia 2010 rada Warszawy przyjęła uchwałę o unieważnieniu głosowania z powodów błędów proceduralnych i o jego powtórzeniu na następnej sesji rady. 13 grudnia został ponownie wybrany na przewodniczącego Rady.
Jest członkiem zarządu stowarzyszenia "Nasz Ursynów", zasiadł również we władzach krajowych Ruchu Społeczno-Samorządowego "Nasza Metropolia".
Wybrane dzieła
- Warszawskie adresy Marszałka. PWN Warszawa, 1990, ISBN 83-01-10291-8.
- Bitwa Warszawska 1920 roku. PWN Warszawa 1991, ISBN 83-01-10316-7.
- Twierdza "Warszawa". Bellona, Warszawa 1994, ISBN 83-11-08323-1.
- Szkolnictwo dawnej Warszawy: rzecz o korelacji pomiędzy rozwojem miasta a szkolnictwem: (od połowy XVII wieku do wybuchu drugiej wojny światowej). Muzeum Historyczne m. st. Warszawy, 2008. — (Biblioteka Warszawska), ISBN 978-83-88477-81-2.
- Warszawa – dzieje fortyfikacji. Wydawnictwo Trio, Warszawa, 2011, ISBN 978-83-7436-269-6.
Źródło: Wikipedia

Stanisław Lorentz (ur. 28 kwietnia 1899 w Radomiu, zm. 15 marca 1991 w Warszawie) − polski historyk sztuki, muzeolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1935–1982 dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie, poseł na Sejm PRL IV kadencji.
Życiorys
Egzamin maturalny zdał w Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie, po czym rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował historię sztuki. W 1924 obronił doktorat na temat twórczości Efraima Szregera.
Karierę zawodową rozpoczął przed wojną. W latach 1929–1935 był konserwatorem zabytków województwa wileńskiego i nowogródzkiego. Po rezygnacji ze stanowiska był wykładowcą Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W latach 1936–1982 (z przerwą w czasie II wojny światowej) pełnił funkcję dyrektora Muzeum Narodowego w Warszawie. Tablica upamiętniająca Stanisława Lorentza w Hawanie
We wrześniu 1939 i podczas okupacji niemieckiej zasłużył się w akcji ratowania dóbr kultury polskiej i najcenniejszych zabytków znajdujących się w Warszawie. W 1942 dzięki jego staraniom niemieckie władze odstąpiły od planu zniszczenia pomnika Jana Kilińskigo, wyrażając zgodę na jego zdeponowanie w podziemiach Muzeum Narodowego.
Po 1945 działał na rzecz odbudowy zabytków i muzeów. W latach 1945–1951 stał na czele Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków, a w 1947 został profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. W 1947 odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Od roku 1949 był członkiem PAU, a od 1952 PAN. W 1949 był delegatem Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu. Był ekspertem UNESCO ds. ochrony zabytków, szczególnie zaangażowany w sprawę odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej. W 1952 wraz z Bogusławem Leśnodorskim otrzymał zespołową nagrodę państwową II stopnia. W 1955 odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy. W 1976 otrzymał dyplom ministra spraw zagranicznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Stefana Olszowskiego.
Od 1937 roku związany z Klubem Demokratycznym w Wilnie oraz SD (był członkiem Rady Naczelnej w latach 1961–1965). W latach 1965–1969 sprawował mandat posła na Sejm PRL z ramienia Stronnictwa Demokratycznego.
Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie.
Życie prywatne
Ojciec historyka literatury Aliny Kowalczykowej i socjologa Ireny Nowak.
Upamiętnienie
- Tablica w Bramie Zygmuntowskiej Zamku Królewskiego w Warszawie.
- Jego imię nosi dziedziniec (skwer) w Muzeum Narodowym oraz aleja biegnąca na tyłach muzeum.
- Tablica pamiątkowa przy wejściu głównym do Muzeum Narodowego w Warszawie.
Źródło: Wikipedia
Zdjęcie: fragment fotografii z archiwum TPW: „Jubileusz 80-lecia Prof. Stanisława Lorentza (uroczystość zorganizowana 27 kwietnia 1979 r. w Stołecznym Domu Kultury Nauczyciela przez członków Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaciół Warszawy)”.
Prezesi Honorowi
- dr hab. Lech Królikowski
- Maria Marzena Grochowska